Wymowa niektórych głosek

p.Marek

Ą: w środku wyrazu OM, na końcu Ą
B: na końcu wyrazu wymawia się jak P, np. rób chleb
Ć: wymawia się zawsze czysto
Ę: w środku wyrazu jak EN, na końcu wyrazu jak E
M: na końcu wyrazu musi być wyraźnie dopowiedziane, np. żółtym nosorożcem. Dwa m: MM wymawia się jak jedno przedłużone, np. gamma
N: na końcu wyrazu trzeba wymawiać dokładnie, np. pan Marek. Dwa n: NN jak jedno przedłużone N, np. panna, hosanna (wezwanie do Boga o pomoc).
H: głębokie, przydechowe, np. Hebrajczyk
CH: płytkie, np. chór
Z: najczęściej ulega ubezdźwięcznieniu i czyta się jak S, np. bezsenność
DD: wymawiamy podwójne D, np. Budda; połączone ze spółgłoską bezdźwięczną daje bezdźwięczność D-T, np. podtrzymać, a w wyrażeniach np. nad dachami; kot Tomasz – każdą głoskę wymawiamy dokładnie.
KK: normalnie zawsze są dwa K, np. lekki, wyjątkiem jest wyraz „miękki”, który wymawia się „mienki” (mówienie dwóch k w tym wyrazie jest błędem).
W: WW połączenia takie jak „w Wiedniu”, „w wąwozie” albo wwieźć czy „znów widoczny” oba W powinny być dźwięczne, natomiast przed spółgłoskami bezdźwięcznymi ubezdźwięcznia się do spółgłoskami, np. „wkuć”
G: przed dźwięcznymi spółgłoskami zawsze jest dźwięczne, np. „Bóg wie”
Ź przed Ć zawsze ubezdźwięcznia się do Ś, np. „leźć”, „wieźć”
Ż, RZ: na końcu wyrazu ubezdźwięcznia się do sz, np. „wąż”
(RZ i Ż nie różnią się w wymowie).